Jón Hjartarson
Íslenskur aðall - Framhjágangan
"Hvað á ég nú að gera? Ég einblíndi nokkur augnablik niður í hljóðan veginn, eins og ég byggistvið óyggjandi goðsvari upp úr einhverjum duldum vizkbrunnum undirdjúpanna. Þá var eins og talað væri til mín utan úr þögninni: Þetta er ósvífinn dónaskapur og frekja. Láttu ekki sjást, að þú standir þarna lengur! Og einhver hluti af sjálfum mér bætti við: Það eru eins miklar líkur til, að þú hittir hana á hinum bænum, og þegar hún kemur þangað, verðurðu orðinn annar maður. Og ég lét mig líða af stað inn þjóðveginn líkt og hálfóafvitandi, eins og ég hleypti framhjá mér blindandi bæði tíma og rúmi og öllu því, sem gerzt hafði bæði í tímanum og rúminu. Leit aðeins nokkrum sinnum um öxl, þar til bærinn var eilíflega horfinn fyrir næsta leiti. Þessi andvaka augu höfðu þá horft árangurslaust eftir elskhuga sínum daga og nætur í fimmtán þjáningar fullar vikur. Svo luktist þessi heillandi útsýn saman. Og það var eins og ekkert væri hinumegin við leitið."